Często szukając odpowiedzi mnożymy tylko kolejne pytania. Powracające jak spirala „Kim jestem?” momentami zaczyna być męczące, choć wielu z nas woli się nad tym w ogóle nie zastanawiać. Czy tak jest prościej? Czy pomijając odpowiedź chcemy po prostu żyć, zamiast zmierzyć się z tym czego naprawdę pragniemy, z tym co nosimy w środku. Większość woli nie wsłuchiwać się w to co sami sobie mają do powiedzenia, bo boją się, że odpowiedź zmusiłaby ich do tego żeby coś przemyśleć, przeżyć, zdobyć… a może nie ma się czego bać?
Przemierzając świat w poszukiwaniu kulturowych i kulinarnych doznań, doświadczyłam czegoś naprawdę niezwykłego. Uczestniczyłam w rekolekcjach prowadzonych przez Buddyjskich mnichów. Będąc w miejscu, w którym słowa przestają mieć znacznie, zaczynasz inaczej patrzeć na to co cię otacza. Rodzi się ciekawość, a świat przestaje być wrogiem. Jesteś sam ze sobą, ze swoimi myślami i uczysz się z nimi sobie radzić.
Jesteśmy istotami stadnymi, każda relacja, spotkanie może być budujące, ale samotność jest nam potrzebna do pracy nad sobą, do rozwoju. Dzięki temu doświadczeniu zdałam sobie sprawę z tego, że najpiękniejsze miejsce w jakim możemy się znaleźć jest w nas, a najpiękniejszą relacją jaką możemy mieć jest ta z samym sobą. Żaden Nauczyciel, na którym się wzorujesz nie rozwieje Twoich własnych wątpliwości, ani nie określi tego kim jesteś. Może Cię jedynie (albo AŻ) zainspirować do poszukania prawdy o sobie, która nie pochodzi z zewnątrz, a z wewnątrz Ciebie.
Droga poszukiwania odpowiedzi na pytanie 'kim jestem’, jak każda podróż, wiąże się lepszymi jak i gorszymi chwilami, zmierzeniem się z naszymi wadami jak i zaletami, z momentami, które nas umocniły jak i tymi, w których czuliśmy się słabi, ale jak w każdą podróż – warto wyruszyć… By odnaleźć w sobie prawdę, sens i szczęście, bo przecież nikt nie uczyni Cię szczęśliwym jeśli najpierw nie odnajdziesz tego szczęścia w sobie, banalne?